Polska tradycja piernikowa sięga czasów kuchni słowiańskiej. Nazwa piernika zwanego miodownikiem pochodzi od przyprawy korzennej, czyli pieprznej (po staropolsku – "piernej"). Dobry piernik powinien być pulchny, słodki i korzenny.
Skład pierników nie był skomplikowany. Ciasto przygotowywane było z czystego miodu, korzeni m.in. goździków, kardamonu, cynamonu, mąki żytniej i pszennej. Praca przy piernikach była trudna i uchodziła za prawdziwą sztukę. Piernikowe ciasto było gęste i twarde, wygniatane, wyciągane było przez wiele dni. Takie ciasto dojrzewało powoli w chłodzie, leżakowało, a po upieczeniu było doskonałe. Staropolskie pierniki po upieczeniu były twarde. Największym sekretem ciasta na pierniki był zaczyn. Im starszy, tym lepszy. Zaczyn był rzeczą cenną, także stanowił część posagu panny młodej.

Dziś na ciasto piernikowe mamy wiele przepisów, poniżej jeden z nich:

Składniki:
mąka pszenna 500g
tłuszcz 160g
miód 250 g
cukier 100g
cukier na karmel 20g
jaja 2 sztuki
soda oczyszczona 10 g
przyprawa do pierników 10 g
tłuszcz do formy 15 g  lub papier do pieczenia

Sposób wykonania:
Miód i cukier zagotować, dodać przyprawę do piernika, ostudzić. Cukier przeznaczony na karmel silnie zarumienić, dodać 4-5 łyżek wody, zagotować. Mąkę przesiać na stolnicę łącznie z sodą oczyszczoną, dodać tłuszcz, posiekać, dodać miód, jaja, karmel. Zarobić ciasto. Cisto rozwałkować na grubość 5 mm, wykrwać pierniczki, układać na posmarowaną blachę (lub na papierze do pieczenia) w odstępach 2 – 3 cm. Piec ok. 20 minut w temp. 190 °C.
Upieczone pierniczki zdjąć z blachy, udekorować.

Literatura:
Polska Wigilia H. Szymanderska. WATRA, Warszawa 1988r.
Technologia gastronomiczna z towaroznastwem część 2. K. Flis, A. Procner. WSiP, Wraszawa 1983